Eerste maand in Afrika!

Te gekkerds!

Hier dan de eerste update vanuit Malawi, ik begreep dat sommige van jullie zich al enige zorgen begonnen te maken bij het uitblijven van berichten uit Afrika;-).

---Ziekenhuis---
Na mijn 24 uur op de meest inspirerende luchthaven ever, Nairobi, kwam ik uiteindelijk aan in Lilongwe, Malawi. In het hostel ontmoette ik Sophie die de volgende dag ook richting Blantyre moest. Zij ging daar 6 weken in een weeshuis werken. De volgende dag ben ik met haar meegegaan., fantastisch allemaal te gekke kroeshaar- kindjes die allemaal allemaal je aandacht willen! Daarna ontmoette ik in het hostel mijn 2 mede co's Anne en Masja die een relaxt weekendje in de grote stad aan het vieren waren.
De volgende dag kwam ik dan na 3 dagen onderweg te zijn kwam ik dan eindelijk aan in Thyolo en kon ik het ziekenhuis bij schemering bewonderen, de plek waar ik de komende drie maanden zou gaan werken! Van buiten zag het er heel strak en overzichtelijk uit, maar van binnen zou dat wat minder zijn volgens A&M.

De werkdagen beginnen om 7 30 met de overdracht waar zusters even snel op ratelen hoeveel opnames, doden etc er de vorige dag zijn geweest. Het engels accent is wel even wennen, ze plakken hierover al een “i” achter, patienti withi paini etc..Verder wordt er bij de overdracht veel aandacht besteed waar een patiënt vandaan komt, welk geloof een patiënt heeft. Daarna is er een lunch pauze van 12 tot 14 uur en mag je zelf een beetje weten tot hoe laat je daarna doorwerkt.
De eerste dagen heb ik mijn ogen uitgekeken, want daar zag ik dan hoe het gebouw er van binnen uit zag, de eerste 4 weken heb ik op de mannen afdeling gestaan. Alles gaat hier nog met papier, en een papieren mapje wat voor dossier door moet. Daarnaast heeft iedere patiënt een heel klein eigen health boekje, waarin onder andere hiv status en eerdere opnames terug te vinden zijn. Op zich zou dat nog iets zijn wat in NL ook handig zou zijn, dat een patiënt zijn eigen mini dossier altijd bij zich heeft. Verder staat medicatie op een A4tje, “treatment sheet”, het gebeurt dan ook wel eens dat die papiertjes worden verwisseld en patiënten elkaars medicatie krijgen.
Materiaal voor bloed afnamen ligt over de hele afdeling, niets heeft een echt vaste plek. Hygiëne krijgt ook een geheel nieuwe dimensie, stromend water is er niet altijd en zeep is er nooit dus handen wassen is nog een hele uitdaging. Er zijn wel xxl handschoenen, ik heb ontdekt dat als ik er een knoopje in leg ze aan mijn handen blijven zitten, anders gleden ze gewoon uit. De mannen afdeling is ingedeeld in kant voor chirurgie en een medische kant, met ieder zo'n 50 patiënten en 1 hoofdzuster met iets van 15 leerlingen. Wel heel fijn want de leerlingen willen altijd wel vertalen, toch fijn gezien mijn chichewa niet al te best is!
De eerste week heb ik meegelopen met een clinical officer Bridget, een functie die vergelijkbaar is met de Nederlandse zaalarts maar dan maar 120 E/mnd krijgt en ook operaties, bevallingen en eigenlijk alles moet kunnen doen nadat ze een 4 jarige opleiding hebben gevolgd. Vanaf de 2de week had ik 4 patiënten uitgekozen om zelf te zien. 3 van de 4 hadden hiv, twee met hersenvliesontsteking en een met tuberculose. Degenen die geen hiv had, maar een “simpele” diabetes was helaas niet goed te behandelen aangezien er geen insuline was.
Iedere donderdag ochtend runnen we de Diabetes kliniek, maar afgelopen weken is er naast de insuline ook geen orale anti diabetica meer dus we kunnen patiënten eigenlijk alleen lifestyle advies geven en adviseren om medicatie zelf te kopen.
Dat is ook vaak zo onderzoeken, lab aanvragen of medicatie zijn vaak out of stock. Maar toch is er redelijk wat mogelijk er kan een uitgebreid bloedbeeld worden gedaan, nierfunctie. Sinds kort hebben ze zelfs een high-teck PCR apparaat voor tuberculose.
Een van de mooie momenten was dat ik een van mijn patiënten met hersenvliesontsteking die niet een verminder bewustzijn had langzaam zag opknappen nadat we de juiste behandeling hadden kunnen starten en hij me op een dag in het chichewa's ging begroeten met een grote glimlach!

Het is wel echt wennen dat je hier opeens een heel beleid mag bepalen voor een patiënt, dan is het toch wel fijn om af en toe wat supervisie te hebben om te checken of je op de goede weg bent. Op dit moment is er geen tropen arts maar opeens zat er een nieuw gezicht bij de overdracht, dr Bob was de naam, een voormalige legerarts uit Congo die na Zuid-Afrika nu een jaar in Malawi. Hij is regelmatig beschikbaar om zeer uitvoerig een patient te bespreken en heeft als functie om zich daarnaast op HIV en TB patienten te storten. Dr Bob is een man van getallen, afkortingen, en van zeer snelle bruggetjes die nauwelijks te volgen zijn zo begint het verhaal bij een patient met buikpijn dan sta je een seconde later over de citroenzuur cyclus te praten...

---Het leven buiten het ziekenhuis---
Ik voel me al helemaal thuis in mijn hostel. Eerste 4 weken met Anne & Marsja gewoond en een Malawiaanse clinical officer Whyson. De kamers zien er mega ongezellig uit maar de mensen die er wonen maken alles goed! Heb zoveel gelachen, vooral Anne is er erg van met iedereen een grap uit te halen. Hun voorganger hadden ze getrakteerd op een kamer vol dode muizen. Die kan je hier namelijk op stokjes kopen en worden gezien als een delicatesse. De arme goedgelovige jongen was eerst in de overtuiging dat de muizen dan toch echt door het raam naar binnen moesten zijn gekomen en door het wat muffe klimaat in de kamer massaal bezweken moesten zijn. Maar toen het afscheidsfeestje van Masja en Anne was aangebroken kon ook zij de dans niet ontspringen en hadden Masja en Whyson 8 brulkikkers uit onze achtertuin gevist en deze als ontvangstcomité in Anne haar kamer gezet.
Marja werd enkele dagen later getrakteerd op de andere delicatesse, gedroogde visjes, die we door haar hele tas hadden verstopt. Gezien alle dieren wel voorbij waren gekomen hadden ze voor mij een andere grap bedacht, waarna ik toch snel een pincode op mn telefoon geïnstalleerd...Toen ik mijn telefoon even in wat ik dacht vertrouwde handen had achter gelaten, werd een uitnodiging voor een nudisten feestje op mijn facebook geplaatst met bijbehorende foto's. Ik schrok me kapot toen ik daar 7 uur later achter kwam, gelukkig had niemand zich nog aangemeld voor het feestje ;-)!

Ben tot nu toe ieder weekend op pad geweest, waarbij we vaak meeten met de co's die in andere ziekenhuizen hier in de buurt zitten.
Eerste weekend was meteen een van de mooiste weekenden tot nu toe, we maakte een lange reis naar Monkey bay, een prachtig plaatstje aan lake Malawi waar we de moeder van Whyson op gingen zoeken. Zijn moeder en haar nieuwe gezin woont in een traditioneel huis, zonder elektriciteit en met waterput. Heel bijzonder om mee te maken, we werden heel hartelijk ontvangen ook door tientallen buurt kinderen die allemaal de drie “azungu”kwamen bewonderen. De meesten hadden nog nooit een witte gezien, ze vinden de blauwe aderen eindeloos fascinerend en ze proberen moedervlekjes er af te halen. Hier was het waar ik voor het eerst het meest gegeten gerecht in Malawi, “nsima” (maismeel met water) heb gegeten. Het slapen op een rieten matje op de grond was toch wel even wennen. Volgende dag in een hostel aan het meer geslapen, echt prachtig omringd met rotsen waar zoals de naam al doet vermoeden honderden apen op rond springen!

Het tweede weekend hebben met een hele groep op het mooie Zomba plateau paard gereden. Het was een stal gerund door een Engelse eigenaresse, met prachtige paarden, zodra ze zag dat je een beetje kon rijden mocht je voorop en galopperen etc wanneer je wilde!

Ik heb extreem lui met mijn blog bijwerken, ben inmiddels ook op Safari in Zambia geweest maar die bewaar ik voor de volgende keer!

Internet is hier redelijk sloom, dus uploaden van foto's is zeer tijdrovend, maar whatsappen met foto etc gaat wel erg soepel!

Ben benieuwd naar jullie avonturen in Nederland!!

Kus, Q